تمام این مدت به سکوت گذشت و ادبیات همیشه برای‌مان نجات‌بخش بوده است .
اما خوانش ظرفیتی است برای تولید صداهای انبوه متفاوت.
در این شماره به صورت ویژه‌ای به داستان‌نویسان کرمانی پرداخته شده، آن‌چه مکتوب شده تلاش دوستان‌مان است در فصلنامه ادبی خوانش با همکاری انجمن داستان کرمان که بابی شد برای پرداختن به ادبیات بومی، داستان‌ها‌ی برگزیده‌ای از داستان‌نویسان کرمانی که با انتخاب انجمن داستان صورت گرفته است.
وقتی از ادبیات بومی نام می‌بریم به نوعی از ادبیات اشاره داریم که در مقابل ادبیات رسمی است و در منطقه جغرافیایی محدودی شکل گرفته با پیشینه‌ی تاریخی، فرهنگی و اقلیمی ویژه و برگرفته از زبان و گویش خاص.
داستان کرمان جای آن‌را داشت که پس از سال‌ها صدایش را رساتر به گوش جامعه ادبی برساند.
به دلیل گستردگی این بخش در این شماره برگردان و مقال نداریم. و بخش شعر هم از حالت متمرکز همیشگی درآمده است.
بدلیل تاخیر زیادمان از مخاطبانی که نشریه را دنبال می‌کنند امید عفو داریم، ملال و یاس حال عمومی نشریات است.