ما آدم هایی هستیم مشمول زمان! دوست داشتن مان، عشق مان، زندگی مان و تفکرمان مشمول زمان است زمان اندیش شاید واژه خوبی باشد. دنیای درون و برون مان آنقدر متفاوت است که درون و برون کره زمین. هر روز چهره های متفاوتی از خودمان به نمایش می گذاریم، دائم در تکراریم. درکی خطی از زندگی، روایت هایی یکسان با فرجام هایی عجیب. اسیر روزمرگی شده ایم. در غرقاب زمان غرقیم؛ دست و پا می زنیم. خودمان را کشته ایم ما قاتل خودمان هستیم. در این وانفسا اگر ادبیات نبود چه می کردیم؟ ادبیات اگر قرار است برای مان کاری کند؛ همین است که روح مان را تعدیل کند تنهایی مان را تقسیم، کمک کند به صعودمان. جایگاه مان را تغییر دهد، رنج مان را بکاهد.
در تحمل رنج و اکتشاف صبوری، لحظاتی نهفته است زیبا و سخت، کاش می شد رنج را به شانه های زمان سپرد و رها شد …